De aanloop naar de fase..
Ik merkte het al een paar dagen; hij was weer wat moeilijker met slapen, enorm aanhankelijk en knuffelig, en weglopen uit de kamer was écht geen optie, want hij kwam meteen achter me aangerend (mama-roepend) of, nog heftiger; aangefietst. Wat resulteerde in een nog groter drama, want in alle haast kan je niet op je fiets klimmen, en dan val je dus om. Je kunt je het aantal decibel wat hij daarmee produceert wel voorstellen.
Maar toen ging het op het kinderdagverblijf ook ineens een stuk minder goed. Zo moest ik hem halverwege de dag ophalen omdat hij écht alleen maar aan het huilen was en om ons bleef roepen. Dat vonden ze daar zo hartverscheurend dat ze het niet eerlijk vonden om hem nog de hele dag daar te houden. Als het niet anders kon hadden ze alles gedaan om hem een beetje te sussen en dat geloof ik absoluut graag, maar gelukkig is het hier flexibel genoeg om hem op te komen halen. En ik kan je vertellen, dat was inderdaad enorm verdrietig, want ik had hem in geen tijden zo gezien; hij kwam huilend op me afgerend en kon me alleen nog maar zo hard vasthouden, dat hij me eigenlijk best wel een klein beetje pijn deed (die kleine vingertjes kunnen best hard knijpen).
Het werd duidelijk…
En ineens viel het kwartje. We hebben ongetwijfeld nog niet alle mentale sprongetjes gehad… Hij slaapt minder goed, hij eet niet zoals hij normaal eet (de ene dag eet hij alles, de andere dag wil hij niks), drinkt daarentegen wel enorm veel melk, en is van het een op het andere moment verlegen bij anderen en wil alleen bij mama en papa zitten. Gelukkig is daar dan google, en ja hoor; hele lijsten met gefrustreerde, radeloze en vermoeide ouders (voornamelijk moeders) die tegen de muur aan klimmen van wanhoop en niet weten wat ze met de situatie aanmoeten; we hebben weer een nieuwe fase. Een fase waar we blijkbaar helemaal terug gaan naar de babytijd, eenkennig als wat worden, en bij voorkeur willen huilen en slapen. Vooruit maar weer.
Fijne Paasdagen- eh, Fasedagen!
En dat is onder ‘normale’ omstandigheden al moeilijk genoeg, maar er spelen hier nog meer dingen mee; we hebben net een verhuizing van het bedrijf achter de rug, dus lange dagen gehad, en last but not least; Pasen staat voor de deur. Pasen, kerst van het voorjaar. We hebben een (oprecht gezellige!) paasbrunch met familie en vrienden, en nu hij in zijn ‘ik gooi met m’n eten en ik vind iedereen die ik niet ken maar spannend, eng en raar’ fase zit, houd ik mijn hart vast voor de komende dagen. Dat wordt een hoop sussen, kroelen, me excuseren van tafel, erachteraan rennen en op de grond zitten met een knuffel deze dagen.
En gelukkig is het een hele ontspannen familie hoor, dus de ruimte is er absoluut. Maar ik hoop zó dat hij toch een beetje kan meegenieten en meedoen aan de gezelligheid. Ik zal niks forceren hoor, en als hij niet wil; jammer dan. Maar het zou zo leuk zijn als hij ook gewoon aan tafel zit te bunkeren zoals hij normaal doet, en kletspraatjes houdt tegen iedereen.
Ook voor hemzelf. Ik vind die fases zo moeilijk voor hemzelf. Hoe lastig zal het zijn, als je hele wereld ineens wéér groter is, je tal van mogelijkheden ontdekt om jezelf te uiten en de wereld te ontdekken, maar je geen idee hebt hoe je het nou moet gebruiken en ontdekken. Je kan je nog niet duidelijk uitspreken, of goed duidelijk maken dat je het nog niet zo goed begrijpt.
En niet alleen voor mezelf; een goede nachtrust heb ik 18 maanden geleden al opgegeven, dat is het punt niet. Maar voor hem; hij heeft écht last van zulke sprongetjes. Je ziet hem tegelijkertijd wel weer opknappen omdat hij duidelijk ook geniet van zijn nieuwe vaardigheden, maar je ziet ook hoe ongemakkelijk hij het zélf vind, dat hij eenkennig is. Ineens zijn al die mensen weer eng, en ik kan me zo goed voorstellen dat hij daar dan ook weer zó onzeker van wordt.
Maar we gaan er gewoon wat van maken. Dat zal betekenen dat ik samen met de kabouter de paasbrunch in de woonkamer nuttig, tussen allemaal auto’s, met op de iPad Pieter Post aan. En dat is helemaal prima. En heel eerlijk, ook best gezellig en ontspannen. Onze eigen privé brunch. We gaan er gewoon van genieten, en we zien wel op welke manier we er doorhen komen. In het áller ergste geval sta ik op de foto’s in m’n pyama, met m’n haar op standje vogelnest en zonder make-up op.
Zoals we eigenlijk op alle foto’s staan. En precies zoals we alle fases doorkomen; ogen dicht en doorgaan. Het gaat wel over.
Dus moeders (en vaders), bedenk bij iedere fase maar; het gaat wel weer over. Maar gillen, grommen, en jezelf volproppen met chocola en ander (on)gezond eten mag. Doen we allemaal, of we het nou willen toegeven of niet 😉
Fijne paasdagen!
Kaboutermama.nl 